Julie is van ons allemaal… – Brief aan Julie

48 uur, veel langer zal het niet geweest zijn. 48u dat heel België op zoek was naar jou: Julie Van Espen, een 23-jarige vrouw die op een doodnormale zaterdagavond bij klaarlichte dag naar haar vriendinnen reed en daar nooit aankwam. Koelbloedig vermoord. En daarom Julie, daarom ben ik boos. 

Misschien komt het door de emotionele betrokkenheid die ik met je verdwijning had. Ik heb je nooit persoonlijk gekend, ook niet viavia, maar we zijn ongeveer even oud en je verdween op nog geen 300 meter van de plek waar ik 25 jaar gewoond heb, waar ik ben opgegroeid. Waar ook ik regelmatig gelopen, gewandeld en gefietst heb. Zelfs om 1u ’s nachts. En het zou niet mogen, maar elke keer denk je: ‘Ik hoop dat ik snel thuis ben, wat een gure buurt.’ Tegelijkertijd probeer je jezelf te sussen met de woorden: ‘Doe niet belachelijk, het zal toch niet. Heb wat vertrouwen in de mensheid.’

Het was dus wel, Julie. Iemand besliste, totaal onterecht, dat hij jou van het leven moest beroven en dat maakt me boos. Boos op de dader, wie dat ook mag zijn, hij had het recht niet en hij zal het nooit hebben.

Maar vooral, Julie, ben ik boos op justitie. Want als het klopt wat de media schrijft, had de persoon die jou dit onrecht heeft aangedaan helemaal niet vrij mogen rondlopen. Als het klopt dat hij een recidivist is en reeds meerdere malen veroordeeld is voor strafbare feiten, hoe kan justitie dan verklaren dat deze persoon nog vrij rondloopt?

Hoe kan het dat in 2019, in tijden van sociale media, waar iedereen een compacte videocamera, fotocamera, audiorecorder en zelfs GPS-tracker op zak heeft, niemand jou gezien heeft, niemand jou heeft kunnen redden?

Laat jouw dood niet voor niks zijn geweest, Julie. Laat het een wake-upcall zijn voor ons en voor de mensen die onze wetten maken. Dat we nog maar eens gaan samenzitten en de Wet Lejeune, die gedetineerden de kans geeft om vervroegd vrij te komen, herbekijken. Dat we toch nog maar eens goed nadenken of we meer camera’s in gevoelige wijken moeten zetten. Dat we de mogelijkheid nog maar eens bekijken om een DNA-databank aan te leggen die ons de wetenschap geeft dat iedereen traceerbaar is. Ook de persoon die jou dit onrecht heeft aangedaan.

Op 4 mei 2019 ben jij gestorven, Julie. En hoewel niet heel België jou persoonlijk kende, was wel heel België op zoek naar jou. Want, Julie, jouw verdwijning, jouw dood raakte iedereen in het diepst van zijn hart. Het liet zien dat, hoe hard we ook proberen, er altijd mensen zullen zijn die het niet waard zijn in deze maatschappij ook maar één recht te hebben. En degene die die rechten wel hebben, moeten ze bewaken, moeten ervoor vechten en er vooral voor zorgen dat de bijhorende waarden en normen nooit verloren gaan.

Je ouders, familie, vrienden en kennissen zijn één van hun dierbaarste geliefden kwijt. Ik verloor mijn geloof in de mensheid… nog maar eens…

Warme groet

Lien Van Doorslaer

06 mei 2019