Waarom mijn arm er de komende 3 weken zo uitziet…

Mijn ongelukkige arm

Het plasmatoestel

Eerst en vooral wil ik eerst even zeggen tegen iedereen dat ik niemand schrik wil aanjagen. Zo, nu jullie dat weten, kan ik even uitleggen wat er aan het handje is, of aan de arm in dit geval. Op 7 januari 2015 publiceerde StampMedia dit artikel van mij. “Bloed geven doet leven (en helemaal geen pijn)” staat er te lezen. Dat is ook zo, maar dat moet ik na mijn laatste bloeddonatie toch even nuanceren.

Ik ben ondertussen al meer dan een jaar bloeddonor, plasmadonor en bloedplaatjesdonor voor het Rode Kruis Vlaanderen. Ik zie het als een soort routine om 1 à 2 keer in de maand een halfuurtje aan een machientje te gaan hangen om wat plasma af te staan. Plasma en bloedplaatjes mag je immers om de 2 weken doneren terwijl vol bloed slechts om de 3 maanden mag. Zo’n donaties zijn routine en in België heel goed georganiseerd en veilig, maar dat wil niet zeggen dat er nooit eens wat fout loopt. Zo ook bij mij 2 weken geleden.

Het was een historisch moment eigenlijk. Het was mijn 5de plasmadonatie en dan krijg je steeds een geschenkje van het Rode Kruis. Nu ja, je krijgt dat pas de keer NA je 5de donatie. Zoals altijd is de prik het ergste moment, want wat de mensen ook mogen beweren: “ja, een prik doet pijn en nee dat went niet.” Voor alle mensen die nu een bubbeltje zien springen, sorry daarvoor :). Ik was 5 minuten aangeprikt en ik voelde al dat er wat mis was. Mijn toestel ging heel de tijd in alarm. Voor donor en verpleegkundige is dat het signaal dat de lijn, van de ader naar de machine (zie foto voor het toestel), niet goed zit. Op 20 minuten tijd is mijn machine 7 keer in alarm gegaan. Ik heb telkens zelf mijn lijn weer goed gestoken en ik weet niet of dat het beste idee was, maar de verpleegkundige was telkens aan de andere kant van de zaal en een beetje tikken tegen de lijn zorgt ervoor dat de machine weer even verder gaat.

Toen ik werd afgekoppeld bloedde de wonde heviger dan normaal. Ik heb compressen moeten bijvragen om het bloeden te stelpen. Dat was het tweede abnormale gegeven aan die 5de donatie. Ik voelde hem al komen. Nu ja, het bloed was gestelpt en  bibi ging naar huis, maar een dag later kon je toch een blauwe plek waarnemen op de plek waar geprikt was. “Geen probleem”, dacht ik. “Dat gebeurt zo vaak, waarschijnlijk gewoon wat verkeerd geprikt”.

In eerste instantie verdween de blauwe plek, dus ik was positief. Het probleem was echter de pijn, die werd steeds erger en begon uit te stralen over gans mijn arm. 7 dagen na mijn donatie heb ik toch maar even naar de dokter van het Bloedtransfusiecentrum gebeld en ik mocht dezelfde dag nog langskomen. De aardige dokter, dat moet gezegd worden, bevestigde dat er inderdaad door mijn ader was gestoken en niet erin. Een paar dagen wat van de beruchte ‘blauweplekkenzalf’ en dat gaat wel over…

Maar dat deed het dus niet. Naarmate er meer tijd verstreek, kreeg ik ook meer pijn. Het straalde ondertussen al uit over gans mijn arm. Vanmorgen had ik er genoeg van. 18 dagen na mijn donatie werd de pijn in mijn arm alleen maar erger. Ik belde dus opnieuw naar het Bloedtransfusiecentrum die me aanraadde naar mijn gebruikelijke huisarts te gaan, want men vermoedde een ‘flebitis’. De arts zou verzekeringspapieren opsturen in mail, want vanaf het moment dat een donor naar de huisarts moet als gevolg van een donatie, spreekt men eigenlijk van een ‘werkongeval’ en wordt alles dus geregeld via de verzekering.

Verzekeringspapieren in mijn mail, allemaal goed en wel, maar ik ben kotstudent in Mechelen en mijn huisarts is 30km verderop. Omdat het toch een verzekeringskwestie was, en ik mijn klevertjes van de mutualiteit ook niet bij me had, ben ik dus vanmiddag iets vroeger van school vertrokken om voor sluitingstijd nog bij mijn huisarts en de apotheker te geraken.

Verdict van mijn huisarts: “Acute oppervlakkige flebitis”, dat is medisch chinees voor een aderontsteking van één van de aders net onder de huid. Ontstaan door een bloeding omdat dus de naald niet in maar DOOR mijn ader zat, helaas… zéér ongelukkig, maar zeer pijnlijk. Mijn arm valt voorlopig niet te strekken, dat is redelijk degoutant, maar veel kan ik daar niet aan doen. Ik ben nu 3 weken gedoemd om elke dag ontstekingswerende zalf te smeren en een drukverband te dragen. Als je me dus tegenkomt één van de weken, je weet aan wat het ligt :).

Ik ben dus nu even een donor die op non-actief staat. Op dat cadeautje zal ik dus nog even moeten wachten. Technisch gezien MAG ik nog altijd geven, ik heb immers nog een arm, maar dat zie ik niet echt zitten. Voorlopig komt er geen enkele naald in de buurt van mijn lijf… Dus “Sorry aan het Rode Kruis”, ik ga mijn aders even de rust gunnen die ze een jaar niet hebben gehad. Na 12 keer aanprikken is het een keertje misgelopen en dat heeft me wel lichtjes een deuk in mijn vertrouwen gegeven. Alles kan altijd mislopen, hoe banaal soms ook.

Ik hoop gewoon dat ik over 3 weken weer in staat ben mijn arm te strekken, anders zal ik nog wat langer op non-actief staan, met ziekenhuisbezoekjes tot gevolg. Laten we hopen dat we daar van gespaard blijven.

Van harte

Lien